Toen mijn oudste dochter nog erg klein was, wilde ik per se dat ze haar groenten altijd op at. Al de rest mocht ze laten liggen, maar groentjes gingen naar binnen!

De methodes varieerden maar eentje was mijn favoriet: zodra ik hoorde: Mama ik lust dit niet ik eet dit niet! Zei ik steevast: ik had vroeger ook een tante die dat niet luste. Dus? Vroegen ze dan. Ze is dood.

De tante bestond niet. En als ze had bestaan dan was ze 98 geworden en zou ze zo dol zijn op groenten! Maar dat was op dat moment niet relevant.

Mama, ik lust die soep niet. Maar meisje, ik had een buurman die luste ook geen soep. Dus? Hij is dood.

Als wij sirenes in de stad hoorden: oh luister, Er heeft weer iemand zijn groentjes niet opgegeten…

Ik ben erg open over mijn Parkinson. Het feit dat het bestaat weten mensen wel, dat het ook voor komt bij jongere mensen is vaak nieuw.

Meestal hoor ik mensen reageren: ik weet wat je doormaakt, ik had een nonkel die had het ook. Mijn moeder had het. Ja mijn grootvader had het. Ik ken het ja mijn buurman heeft het ook gehad.

Alles wat ik hoor is: Ze zijn dood!

De volgende keer als je me vertelt over een tante, Buurman of opa met een ziekte en ik schiet in de lach, alvast sorry!

Ik ga groentjes eten…