De afgelopen dagen inspireerde een aantal gebeurtenissen die niet gerelateerd waren mij, om mijn eetgewoontes weer wat bij te schaven. Iemand stierf veel te vroeg, er was een begrafenis, er was iemand ziek die er nog is, er waren aan aantal kranten artikels en er waren opmerkingen die terloops werden gemaakt en bleven hangen. Jaren geleden maakte ik me redelijk druk over voedingsmiddelen die vergiftigd werden en gif dat als voeding verkocht wordt. En in de loop van de jaren trad gewenning op. Bij alles. En gewenning zorgt ervoor dat aandacht verslapt, iets dat gewoon is krijgt geen aandacht of prioriteit meer.

Voorbeelden. We sproeien pesticiden op groenten zodat er geen insecten beestjes op de groenten kunnen leven. Het probleem is dat gif giftig is. En dat geldt niet alleen voor insecten nee, ook voor mensen. Gelukkig zit er op een broccoli maar een beetje gif dus die vliegen gaan vliegen, muggen blijven helaas leven en mensen zijn zo lomp dat ze een vergiftigde broccoli ook nog wel overleven. Dus eet je er nog een. Zie je wel, er gebeurt niks!

Nu zit ik te denken aan mijn favorietje, broccolisoep om maar een dwarsstraat te noemen. Ik ben inmiddels ruim 48 jaar en ik ga al jaren aan gemiddeld twee liter broccolisoep per week. Dat zijn twee broccolies per week, ruim 100 broccolies per jaar. Vanaf mijn 25ste want daarvoor at ik appels. Dus tegen mijn 50ste heb ik minstens 100 broccolies per jaar x 25 jaar = keiveel broccolies en evenveel pesticides. En ik zeg nu broccolies maar neem boerenkool, spruitjes of spinazie, wijn… en de berekening is hetzelfde. Keiveel pesticides. Of meer dan keiveel, bijvoorbeeld teveel. Zelfs als je zoveel wijn drinkt dat je mensen ontsmet ipv besmet met je nies, dan ook. Via druiven. Ik trek het in het belachelijke maar dat is het ook. In Frankrijk kun je de kaart met door wijnboeren bewoond land en de kaart met de locatie van mensen die leven met Parkinson perfect matchen. 

Parkinson doet bepaalde delen in je brein abnormaal snel aftakelen. Mensen gebruiken hun brein zo weinig dat tegen de tijd dat je merkt dat je het hebt, 80% van je dopamine producerende hersencellen kwijt bent.

Dat betekent dat al die mensen die pas 60% of 75% kwijt zijn `gezond`worden verklaard. En niets doorhebben. Al die mensen die door toedoen van gif de komende jaren aan de beurt zijn parkinson of kanker te krijgen worden momenteel gewoon blootgesteld aan het gif. Dat zo weinig is per broccoli, dat je er niet direct van sterft. Eet smakelijk. 

En daarom, omdat niemand het doorheeft, blijft alles zoals het is. En diegene die het wel merken dan. Die gaan dood dus daar hoor je ook nooit meer van. 

En blijkbaar is dat normaal. Mensen die plotseling sterven, veel te jong,  dat is oneerlijk, erg, heb er maar eens vrede mee. Dat gaat niet.  Ik begrijp dat. Mensen zeggen het, als die nu ziek was maar die had niets! En toch gestorven. Erg. 

Het ongelukkige toeval wil, dat ik iets heb. En de mensen die ik ken met parkinson of kanker, of eender welke potentieel dodelijke aandoening, zijn mij allemaal evenveel waard als degene die het nog moeten krijgen. Iemand die na jaren aangevallen te zijn door kanker, sterft, heeft zoveel afgezien dat die persoon het daarbovenop ook nog eens verdient om rust te krijgen. Dat is de ergste straf die je kunt krijgen. Eerst je levenskwaliteit verliezen en dan gunt iedereen je de dood. Mag ik dat raar vinden? 

Met de diagnose van een ziekte ontvang je ook soms ook een beetje afstand. Je wordt letterlijk afgeschreven. Mensen maken zich los van ellende, dan doet het minder pijn om diegene te verliezen denk ik. Mensen zoeken een reden, op is op. Doodvallen doe je tenslotte niet zomaar. En dat terwijl ik met een arrogante zekerheid durf te beweren dat niemand vrijwillig kiest voor een ziekte. Het overkomt je. Als een ziekte een gevecht was, was iedereen gezond!

Er zijn ook hele lieve mensen die zeggen je dat ze niet de ziekte zien, maar de persoon erachter. Die is gewoon hetzelfde. Dat je voor hun dezelfde blijft. En dat ontroert mij. Het doet me voelen dat ik er nog mag zijn.

Vandaag stond er in de krant dat er van de tien Belgen die met pensioen gaan er één langdurig leefde met een ziekte uitkering. Vaak langer dan twintig jaar langdurig.

Er stond ook in de krant dat Oreo koekjes zwart worden gemaakt met ammoniak. I rest my case.