En hoe is het? Het gaat het gaat.

Alles nog het zelfde? Ja alles nog het zelfde. Stabiliseert dat nou eigenlijk? Is het momenteel onder controle? Goh dat niet, maar het is iets dat heel langzaam gaat he…

Ik kan mijn haar nog doen, ik schrub mijn gezicht voor een roze gloed ik zorg dat mijn kleren uitmuntend goed op kleur gesorteerd liggen zodat ik mij niet kan vergissen. Zwart ligt bij zwart, zwart ligt bij zwart, dan heb ik nog een berg zwarte schoenen, zwarte jassen, zwarte tassen ja ja ik ben me er eentje. Als ik iets doe, doe ik het goed. Mijn stabiliteit zit in mijn kledingkast.Het zit veel te vol alles is zwart en het is een rotzooi want ik kan niet vouwen.

Stabiliseren, dat zou mooi zijn! Vijf jaar later ben ik nog altijd wel dezelfde zeggen mijn vrienden. Mijn medicatie is echter een veelvoud. In plaats van een hele dag stabiel te zijn, krijg je pieken en dalen. Die pieken zijn eigenlijk wat je als normaal ervaart en de tijd dat medicatie werkt, verkort. Tussen de medicatie door komt een klein momentje dat je niet zo veel kunt. Savonds is de medicatie vroeger uitgewerkt en merk je dat je de afwas niet meer doen als je te lang hebt gewacht. De invloed van eten wordt groter, van kaas eten word ik enorm stijf maar een Nederlander geeft dat niet op zonder slag of stoot.

Ik vind mezelf redelijk positief, en iedereen ziet dat. Maar niemand begrijpt het! Ze vinden het allemaal ongelofelijk dat ik zo positief bent. En dat begrijp ik dan weer niet…

Om me heen zijn redelijk veel mensen met serieuze levensbedreigende situaties, ziektes, aandoeningen, Partners die vreemdgaan, maar er is niemand die met mij wil ruilen! En het is niet zo dat ik kwijl of in mijn broek plas of zo! Is het mijn leven, mijn zwarte kleding en zo, eventueel Parkinson? Echt waar ik ben gelukkig met mezelf! Het zit in kleine dingen, mijn kinderen die iets nieuws leren zoals pianospelen. Mensen die op visite komen of logeren, vind ik erg gezellig! onverwachts binnenvallen en mee eten, het kan allemaal!

Hoe kan ik nou niet positief zijn? Ik heb hoop op genezing, hoe kan ik niet positief zijn? Van de week realiseerde ik mij dat je vaak tamelijk alleen staat met hoop. Mensen om me heen denken achteruitgang. Ik denk genezing! Hoe dat komt leg ik uit.

Ik keek onlangs een slechte film en iemand deed een uitspraak die me deed beseffen hoe het komt. Hij ging zo.

It takes a disease to hope for a cure.

Voila…

Om positief denken te bevorderen gaan we aandacht geven aan onze hoeveelheid serotonine. Met een speciaal door mij samengesteld recept voor serotonine cake!

Serotonine cake

300 g havermout

4 eieren

4 rijpe bananen

Honing

Twee zakjes bakpoeder (22gr)

Snufje zout

Optioneel: Pure chocolade vermalen of verbrokkelen en/of blauwe bessen en/of noten/zaden vermalen

45-50 minuten 180 graden