Vandaag een verdorie-ben-ik-dan-toch-nog-niet-genezen momentje… Ik ging dus niet naar de Colruyt waar ze boodschappen voor je inpakken.

Hoeveel ik ook train (boodschappen doe ik zeker een aantal keer per week) mijn snelheid neigt wat naar de trage kant.

Ik ben aan de beurt, plaats de boodschappen op de band en ZSM in de tas. Alle noise om me heen stevig negerend, PPM (producten per minuut) op maximale capaciteit! Stoom uit mijn oren, ik groepeer de zalm, zwier ze soepel op de band, ja ja het gaat lekker! De jongste laat zonder mopperen de worsten los die ze warm heeft geknuffeld, ik vergeet zelfs niet mijn parkeerkaartje af te geven! Het leven lacht me toe en ik doe een imaginairy jump of joy.

De ogen van de meneer achter mij voel ik prikken in mijn rug, he is not impressed. De kassiere is ook ver voorop, ze is duidelijk een pro.

Mevrouw, bent u moe? Of heeft u nek of rug pijn? Ik vraag haar wat ze precies aan me opmerkt… Ze zegt: U bent zo kalm.

Och het is Parkinson, daar wordt je helaas niet sneller van. Ze knikt begrijpend en we wensen elkaar een fijn weekend.

Ik ben blij dat het zo gemakkelijk met zo weinig woorden werd begrepen. Leuk is het niet, best confronterend, ook omdat mijn kids erbij stonden, maar het zal nog wel vaker voorkomen. En eigenlijk vind ik wel sympathiek dat iemand vraagt of er iets aan de hand is. Het zou haar ook gewoon niet kunnen interesseren. Het is wel al de 2e keer in diezelfde Del Haize dat me dat overkomt. De eerste keer was een week voor mijn diagnose. Een kleine dankjewel aan de anonieme kassiere, just because she cared.