Ruim 2 jaar verder zijn we nu, en nog altijd stuiterend van enthousiasme. Iedereen heeft de verantwoordelijkheid om goed voor zichzelf te zorgen, je kunt oud worden en je kunt oud zijn. Ik bedoel, kunt je tijd lekker uitzitten in een stoeltje maar je kunt ook proberen zo lang mogelijk een hoogst mogelijke levenskwaliteit te handhaven. Ongeacht de leeftijd die je krijgt.

Het zou super zijn om gewoon, zonder ziektes te krijgen, op een zekere dag als je oud bent gewoon dood te vallen, zonder te lijden, om jaloers op te zijn. Er zullen altijd mensen zijn die zeggen, je hebt geen afscheid kunnen nemen van die persoon, je hebt niet kunnen zeggen wat nog op je lever lag… allemaal waar. Dus waarom zeg je niet alles, lees ‘aardige dingen’, die je ooit zeggen wilde… omdat het kan en niet omdat het moet (Alleen de positieve dingen he).

Soms heb je het niet voor kiezen, je hebt iets of je krijgt iets, dat gebeurt meestal onvrijwillig en je moet ermee verder. Chuck it in the fuck it bucket and move on… Het is absoluut geen verwijt naar mensen die dat niet kunnen, die gewoon ontzettende brute pech hebben en controle over hun leven verliezen… maar ik probeer altijd de positieve spirit erin te houden. Ik hou me vast aan succesverhalen!

Ik ken redelijk wat mensen met Parkinson. En ook andere ziektes of aandoeningen en/of ongemakken of hoe je dat graag wilt noemen. Ja je hebt wat en als je daarover open bent, nodigt dat andere mensen vaak uit om ook lekker te ventileren over hun bagage. Samen lachen samen huilen, kan al eens goed doen. Geen mens is perfect toch?

De leukste verhalen vind ik die van mensen met realiteitszin. Bijvoorbeeld nu zijn ze nog goed maar ze maken alvast hun woonst in orde zodat ze nog heel lang alleen of zelfstandig kunnen wonen. Dat geeft een zekere rust. Regel dat als je nog gezond bent, als je het pas in orde moet maken als je het nodig hebt is het misschien te laat en moet je twee stappen terug doen in plaats van een. En dan krijg je er gratis neerslachtigheid bij.

Zelf ben ik niet het beste voorbeeld. Ik heb toch wel 84 trap treden in mijn huis zeker, een stadshuis, hoog en smal, met  teveel verdiepingen en tussen verdiepingen. Kledingkasten boven, wasmachine in de kelder… En ik ga niet weg nee, oh wat woon ik er graag! En dan heb ik twee allerliefste kindjes, voor hen doe ik mijn best en ik ben het ze verplicht!

Wat is er zoal anders dan 2 jaar geleden?

Mentaal: Ik voel me soms een krokodil, eten, slapen, aanwezig zijn… Soms helder van geest, soms wat trager. Verder merk ik dat mijn kinderen soms moeite hebben met het lezen van mijn gemoedstoestand bij het zien van mijn gezicht. Meestal is mijn status pas duidelijk als ik begin te praten. Altijd grote ontspannen ogen, net droopy, ik mis mijn squinch! Je squinch zorgt ervoor dat je ogen lachen. Meer uitleg over de squinch hier… Soms kijk ik mensen aan, ik weet niet hoe lang, want ook je oog beweging vertraagt, je ziet ze denken wat gaat er komen… En eerlijk gezegd soms denk ik dat ook. Oei, gênant moment, dan maar een grapje. Haha, gênant moment voorbij… Zonnebril op, problem solved.

Waarschijnlijk zal je met een gezonde levensstijl je leven niet kunnen verlengen (misschien ook wel, maar bewijzen kan ik dat niet) maar je kunt wel met zekerheid je levenskwaliteit verbeteren. Nu komt het belangrijkste: 2 jaar na mijn parkinson diagnose voel ik me beter dan 1 jaar geleden. Eigenlijk niet veel aanpassingen gedaan:

Fysiek: Minstens een keer per week kine, 2 keer per week 5 km lopen (niet gek doen, je moet het je leven lang volhouden en je mag niet stilvallen door blessures), suiker inname verminderen, alcohol bannen (je hersencellen gaan zo ook wel dood) en brood minderen of weglaten (voel me energieker en PMD (Post Maaltijd Depressie, formally known as middag dipje) verdwijnt)), vet minderen (volgens derden kan mijn brein nog jaren vooruit met de reserves elders in mijn lichaam).

Ik ben er inmiddels ook achter waarom ik zo graag schrijf. Dan merkt niemand dat je traag bent of achter je woorden moet zoeken. Niemand onderbreekt me en ik ben in staat langere zinnen te maken.

Voor voeding, ofwel het weglaten ervan, haalde ik inspiratie uit dit filmpje (merci Rachida).

Nu nog op tijd slapen.

Zo modderen we verder. Ik wil mijn medicatie inname zo laag mogelijk houden om zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Plek voor een extra pilletje heb ik nog wel, die ene die ze nog moeten uitvinden, het heet Popie Dopie en het geneest mensen van Parkinson.

Veel succes aan iedereen die een strijdje levert, persoonlijk of zakelijk en gun elkaar een succesje. Kies voor wat je het gelukkigst maakt en niet noodzakelijk financieel beter (behalve dan die slimmerik die HET parkinson of alzheimer geneesmiddel ontwikkelen kan, die mag stinkend rijk worden van mij). Maakt me blij echt waar… Keep squinching!