Het begon met een droom. Helwig, die rond 2011 de diagnose Parkinson kreeg, wilde graag een berg beklimmen en geld inzamelen voor onderzoek naar de ziekte. Een jaar later stonden we daar op 25 september 2017, zeven patiënten en zeven buddies en meer dan € 100.000 ingezameld, aan de voet van de Kilimanjaro 5895 m.

Adembenemend, hoog en een ongelofelijk groepsgevoel. Ik persoonlijk haalde de top van de Kilimanjaro niet. Ik kreeg geen controle over mijn lichaam, het leek eerst een combinatie van Parkinson en de hoogte ziekte, het verschil was moeilijk van elkaar te onderscheiden; vermoeidheid, licht in het hoofd, tremor, slappe benen, moeilijk ademen, misselijk en ik vermoed dat ook het tijdstip niet mee hielp. Onderweg naar de top werd het effect van de ijle lucht steeds sterker. De laatste en zwaarste beklimming vond plaats om 12 uur ’s nachts. Ik nam aan de start van de tocht dezelfde medicatie als overdag maar ik voelde niet dat het aansloeg.

Het was een enorme confrontatie met mezelf, wel willen maar niet kunnen, het overkomt me steeds vaker. De beslissing om rond de 5100 meter terug te keren heb ik zelf gemaakt, ik was op. Ik werd misselijk en dat is geen symptoom van Parkinson. Onze neuroloog vroeg waar ik was en welke dag het was. Ik probeerde nog een grapje te maken over mijn zus die jarig was 1 oktober maar ik moest er zo lang over nadenken dat het eigenlijk niet meer grappig was. De mensen om me heen keken opgelucht nadat ik besloot terug te keren en weg naar beneden was zo mogelijk nog zwaarder dan omhoog, de misselijkheid nam toe. Daarmee realiseerde ik mij dat ik de juiste beslissing genomen had en dat ik mijn eigen grens had bereikt.

We waren ook redelijk kritisch voor elkaar. Voorzichtig als onze buddy’s waren met commentaar, zo eerlijk waren wij als patiënten onderling: jij zwalpt je hebt water nodig, je spreekt onduidelijk, nee jij wordt doof, je stappen zijn te klein, jij bent wel heeeel traag… enzoverder. Er is zoveel herkenning in het doen en laten van elkaar zoals per se dingen willen doen in een van tevoren bepaalde volgorde, luisteren van muziek dat ons helpt om in een flow te geraken, up’s en down’s van beschikbare energie, blokkeren bij stress, het stiller worden indien de grote groep luider wordt, grote ontspannen ogen, concentratie en stilte tijdens het stappen.

Ja ik vind het jammer dat ik de top niet haalde, het was een kans en die ging voorbij. Maar als ik het vergelijk met de dagelijkse dingen die ik niet voor elkaar krijg en de hoeveelheid aan energie en skills die ik moet inleveren, dan vind ik dat nog altijd moeilijker dan het niet halen van de top Van de Kilimanjaro. Ik ben enorm dankbaar voor de kans die ik kreeg om mee te gaan. We hebben ons een jaar lang voorbereid, goed voor onszelf gezorgd, gezonde voeding, voldoende beweging en dat is uiteindelijk een levens houding die je moet blijven volhouden, zeker als Parkinson patiënt. Dagelijks bewegen, coördiniatie, balans en kracht onderhouden. We wilden graag af van het taboe rond Parkinson bij jongeren en werken aan bewustwording, namelijk 10% van alle Parkinson patiënten is jonger is dan 50 jaar. En benadrukken dat het zo ontzettend belangrijk is om te blijven bewegen, je hoeft daarvoor geen berg te beklimmen maar we hopen van harte dat de fakkel wordt doorgegeven en andere patiënten geïnspireerd zijn om ook een project rond beweging te doen.

Het promoten van bewegen, daarin vind ik dat ons project geweldig geslaagd is! En tenslotte; we zijn ongelofelijk gesteund uit alle richtingen en we hopen met dat geld onderzoek naar Parkinson een duwtje te kunnen geven.

Voor diegene die zich afvragen hoe Helwig het deed; ja, hij heeft zijn droom kunnen waarmaken op de Kilimanjaro top!

Kilimanjaro The Movie

Kilimanjaro Reisverhaal Reisverslag/Bloopers