Ik hoor vaak mensen spreken over meneertje Parkinson als een man met cape die ze dan binnenlaten in hun weg naar acceptatie van Parkinson. Ik vind het vreselijk klinken, alsof het iemand is uit je vrienden bubbel. Ik wil hem zelfs geen naam geven. Hij is het niet waard. De heer Parkinson is de arts die de ziekte ontdekte en hij verdient beter.

Ik aanvaard de symptomen. Soms heb ik behoefte om al die kenmerken en bijwerkingen te groeperen. Doelgericht aanvallen gaat sneller! Hehe

Als je maar voldoende pillen slikt, zie je hem lopen in je ooghoeken. Een schim. Dat is een bijwerking. Tijd om van pillen te veranderen tot je weer op je maximum doses zit en kijk wie hebben we daar weer! Het is niet angstaanjagend maar hij hoort er gewoon niet, zo in mijn gezichtsveld. Het is een schim, gingerbread man met een zwarte hoodie. Hij heeft geen gezicht.

En dan bedenk ik me laat hem maar misschien hoort hij er toch. Na een tijdje verschijnen, verdwijnen, ben ik hem zo beu als beep (ik mag niet vloeken). Dan pak ik de hele polonaise aan symptomen bij de lurven en verkruimel ze in de schim zijn gezichtloze hoodie met een welgemeende gerichte krachtige vuist slag. Zo, lekker rustig! En dan moet ik nog maar één ding, kruimels opvegen en genieten van de rest van de dag!

Inspired by: Pearl Jam – Given to Fly