Er was een scheiding, een verhuizing, een vonk, een aantal nieuw samengestelde gezinnen als gevolg en nu zijn we hier. Ik woon samen met mijn beste vriend die nu mijn grote liefde is. Er waren mensen die vroegen of het een goed idee was, omdat we beiden Parkinson hebben. Misschien wel misschien niet, maar ik voel me genezen en begrepen. Dus… Ik denk het wel.

En nu zitten we samen in de wachtkamer bij de Neuroloog. Een pak efficiënter voor zowel ons als de neuroloog, een voor de prijs van twee. We zitten een beetje te zeveren en lachen, als er nog een koppel toe komt. The next level. Zo zijn wij niet, zo worden we ook niet. De vrouw vermoedelijk met Parkinson, haar haar zit scheef het is knalrood wegens slechte thuiskleuring, door haar dunne haar zie je nog verf op haar hoofdhuid. Ze lacht vriendelijk naar ons en sluipt met haar rollator naar een stoel. De man sluipt er ongeduldig achteraan, wil de identiteitskaart van zijn vrouw teruggeven, de vrouw pakt haar portefeuille. Dat duurt te lang blijkbaar en hij smijt het document op haar rollator. De sfeer zit er goed in.

Aangezien wij een moeilijke ochtend hadden (moeilijk uit bed, vast in je kleding etc) is de aanblik van een rollator wat ongemakkelijk en ik verval in domme grapjes. Over de hippe carbon rollator met spoiler, over een nieuw businessplan, de mobiele neuroloog. Zoiets als de bibbus. Mijn liefste staat wat realistischer in het leven en merkt op dat dat niet rendeert voor een neuroloog omdat ie vast zou staan in het verkeer.

10am en er volgt pillenalarm in canon. Zonder moeite zonder water, we kunnen weer drie uur vooruit.

Daar komt nog een koppel. The next next level. Stijf bevroren voorover hangend in rolstoel. Niets beweegt. Hij komt zitten en zij wordt geparkeerd, met rug naar hem toe. Er is geen communicatie tussen hen. Ze kijken neer, hij zucht diep. Van hun gezicht kun je voldoende aflezen. Die hebben al een lange kak ochtend achter de rug. Ze is een standbeeld, kleed ze maar eens aan, krijg ze maar in de auto en in de rolstoel, bij het krieken van de dag.

En dan bedenk ik me dat die mobiele neuroloog toch geen slecht idee is, maar dat ze dat in Nederland ook al hebben bedacht en het oplossen met parkinson verpleegkundigen aan huis.

Ze kijkt op, er zit bloed en een hechting op haar neus, die is keihard op haar bek gegaan. Ze beweegt haar arm richting handtas. Ik denk voor haar en dat gaat zo: effe checken of die bloedvlek van mijn neus is, zit mijn scheiding recht? Waar is mijn lippenbalsem en even mijn oogprut wegvegen sebiet zie ik de neuro en shoot wat is mijn haar vettig.

In werkelijkheid raakt haar wijsvinger tot de rits, ze tikt ertegen, ritsje valt naar de andere kant en ze geeft op. Dan maar rondkijken. Damn, denkt ze. Denk ik. Een koffietje zou smaken. Geen automaat, ok dan niet…

Ze ondergaat haar lot en haar hoofd valt vermoeid weer naar beneden. De man kijkt nog lager en zucht depressief. Zijn gedachten kun je horen: Ben ik 65 geworden om deze vleeshoop te duwen?!

We zitten erbij en we kijken er naar. Ik bibber en mijn liefste wiebelt. 30 000 Vlamingen zo ongeveer, zitten opgesloten in hun lichaam.

Opgesloten, want je denkt en bent en blijft dezelfde persoon. Ik heb het getest.

Ooit kwam een vrouw in rolstoel binnen die op dezelfde wijze geparkeerd stond, zelfs haar ogen bewogen niet meer. Ik had juist een gedicht gelezen van iemand die zich afvroeg wat haar partner er nog van meekreeg. Ik vroeg me dat ook af dus ik dacht ik ga eens praten.

Ik hurkte naast de vrouw en ik zei haar dat ik ook Parkinson had, en dat ze heel moedig was om te komen. Ze begon te fluisteren en vertelde honderduit. Haar man kwam terug en keek me lachend aan.

Het zegt niet veel he?

Ik zei ik vind van wel.

Ik wenste de vrouw een veilig thuis en ze vertrokken.

Ah de neuro. Hij babbelt nog even op de gang met twee assistenten terwijl we in de spreekkamer zitten. We horen flarden… Armzwaai weg… Al jaren bezig. Nou laat die DAT-scan maar voor wat het is wij weten met de deur dicht al wat er gaat volgen. Iemand krijgt straks een diagnose.

Mevrouw alles wat je moet weten is dit:

Mediterraans dieet. Bewegen. Stress voorkomen, leuke dingen doen, geen agonisten slikken want dat kost je een fortuin, je gezin en alle verslavingen die je verzinnen kunt. Leef nu en met lieve mensen om je heen. Voila.

Wij knuffelen nog maar es, mijn liefste Hugband. Wat heb ik toch veel aan je, omdat je er bent. Daarom!