Ik heb thuis een scepter waar ik mee zwaai. Die heeft het moeten afleggen tegen de afstandsbediening. Tot vandaag in de veronderstelling geweest dat ik tenminste controle had over mijn persoonlijke afstandsbediening en tot de conclusie gekomen dat die in het bezit is genomen door iedereen om wie ik geef. Dat is voor veel mensen zo, maar op een parkinson brein is het fysiek effect niet te negeren. De afgelopen maanden waren redelijk verhelderend en heb naast een lange tunnel ook wat licht gezien. Kwam waarschijnlijk van die scepter maar oke het zit zo…

Dus, mijn betere wederhelft heeft een redelijk veeleisende job. Het gebeurt al eens dat een mens in die situatie stoom af laat en waar kun je beter jezelf laten gaan dan thuis… Moet kunnen, maar aan de andere kant is dat voor de mindere wederhelft niet superleuk, ze ziet hem liever altijd lachen zeg maar. Dus gedurende die veeleisende periode is de sfeer soms wat gespannen. Tot zover geen wereldschokkend nieuws en ik denk dat velen de situatie herkennen.

Wat schetst mijn verbazing? Ik strompel door het park in mijn active wear, ik ben kortademig, korte pasjes, langzaam, kortom ik kan evengoed wandelen. Ik kom niet uit mijn zinnen. Ik staar en stamel. Ik heb geen initiatief, zelfs niet om tijdig naar de supermarkt te gaan. Ik heb een zeer slecht geheugen, concentratie van een fruitvlieg met muggengeheugen. Een communicatie shutdown tussen brein en body. Bovendien heb ik ineens een bibber terwijl ik voornamelijk alleen maar een stijve hark was. Ik zat even met een platte scepter zeg maar.

Op een avond, het was donderdag en het werd zaterdag, hebben mijn betere wederhelft en ik een goed gesprek… althans hij (s)preekt en ik stamel. En met wat volharding komen we weer tot wederzijds begrip voor elkaar. Joepie ik blij. Diezelfde avond nog, kwamen plots mijn woorden en motoriek terug van ik weet niet waar ze uithingen. Ik kon weer lachen EN babbelen terwijl ik multitaskend met een nooit eerder geziene kracht en snelheid een knolselder in perfect vierkante blokjes hakselde, voor in de risotto, keilekker…

Tijdens de weken die volgde was ik extra op mijn hoede, het laatste dat ik wilde was hervallen.

Dit verhaal klopt helemaal met de bevindingen over het effect van stress op een parkinson brein… Dus family happy: ikke happy. Dat doet mij ook enigszins dromen over het volgende; geluk is maakbaar. Als alles meezit!